Betlejemka

Historia szkolenia w Polsce ma już blisko 80-letnią tradycję. W pierwszej połowie 1923 roku Zarząd Główny AZS w Krakowie
powołał Sekcję Taternicką AZS. Sekcja prowadziła pierwsze zorganizowane szkolenia, z tym, że dotyczyły one kursów
w skałkach, które miały przygotowywać do taternictwa.
Pierwszą szkołą oferującą szkolenia w Tatrach była Szkoła Taternictwa, którą zorganizowała Zofia Radwańska-Kuleszyna
(-Paryska) w 1939 roku.Szkoła powstała przy Kole Zakopiańskim Klubu Wysokogórskiego PTT i mieściła się w już dziś nie
istniejącym starym schronisku PTT na Gąsienicowej Hali Murowaniec. Do Szkoły Taternictwa przyjmowano za niewysoką opłatą
każdego, kto się zgłosił, przy czym prowadzono kurs niższy dla taterników początkujących i wyższy dla zaawansowanych.
Pierwszym instruktorem Szkoły Taternictwa był Stanisław Motyka, a po jego wyjeździe w końcu lata 1939, Tadeusz A. Pawłowski.
Wybuch II wojny światowej przerwał rozrastającą się szybko działalność Szkoły, która w ciągu jednego zaledwie sezonu
zdołała przeszkolić w taternictwie kilkadziesiąt osób.

W 1948 roku po głośnym wypadku, w którym zginęli Milówka oraz Westwalewicz, Komisja Szkolenia Górskiego KWPTT
zorganizowała Szkołę Turystyki Górskiej i Taternictwa Klubu Wysokogórskiego PTT, z siedzibą w Zakopanem. Szkoła ta
prowadziła szkolenie turystyczne, taternickie, przewodnickie, a jej kierownikiem był Witold Henryk Paryski. Niestety
ośrodek ten nie przetrwał długo, bo już w 1950 r. Zarząd Główny PTT zlikwidował Komisję Szkolenia Górskiego oraz sam ośrodek.
Szkoła Taternictwa wróciła do życia po wydzieleniu się Klubu Wysokogórskiego ze struktur PTTK. Działała z przerwami od
1959 roku, w różnych budynkach i szałasach na Hali Gąsienicowej. Na początku lat 70-tych z inicjatywy, między innymi
Ryszarda Kozioła — twórcy Zakładu Alpinizmu na AWF w Krakowie postała stała Szkoła Taternictwa. W 1974 roku po powołaniu
Polskiego Związku Alpinizmu została ona przemianowana na Centralny Ośrodek Szkolenia PZA. Baza szkoły od roku 1973
mieściła się w Betlejemce — prymitywnym schronisku rodziny Bustryckich, a właściwie „podschronisku”. W 1928 roku zbudowano
Wyżnie, (jak Stare w Moku) i że podstawowe czyli Wyżnie właśnie zostało rozebrane w 1968 które funkcjonowało od początku
lat dwudziestych XX w. Wcześniej było to schronisko dla turystów, taterników i narciarzy. Nazwa Betlejemki pochodzi od
skojarzenia ze skromną, biblijną stajenką w Palestynie.

Kierownikami Szkoły i Ośrodka byli:

• Zdzisław Jakubowski (1959, 1970–74, 1975–84),
• Włademar Betlejewski (1974),
• Piotr Malinowski (1984–87),
• Bogumił Słama (1988–2008),
• Arkadiusz Kubicki (2008–2009),
• Adrian Koźbiał (2009– ).

W ciągu trzydziestu pięciu lat przez Betlejemkę przewinęło się tysiące taterników. Wielu z nich wielkimi zgłoskami
zapisali się w historii nie tylko polskiego, ale i światowego alpinizmu. Na funkcjonowanie Ośrodka ogromny wpływ wywarły
niezwykłe postacie — wieloletni kierownicy COS PZA Betlejemka Zdzisław Jakubowski, „Szlachetny”, Piotr Malinowski
„Maliniak” i Bogumił Słama „Bobas”. Do legendy przeszły anegdoty o każdym z nich, zbiór tych opowieści mógłby stanowić
podstawę do napisania świetnej książki.
Przez cały okres istnienia COS wyznaczał i nadal wyznacza standardy szkoleniowe, tu rodziła się polska myśl szkoleniowa,
która śmiało konkuruje z koncepcjami innych nacji. W Betlejemce taternictwa uczyli i uczą najlepsi instruktorzy, wyraziste
i barwne osobowości. Nauka w Ośrodku to nie tylko szkoła taternictwa, ale również przygoda i możliwość poznania ciekawych
ludzi. Zachęcamy do skorzystania z oferty.