Ruszył ponowny atak na zachodnią ścianę K2. Pogoda jest dobra, ale
powyżej 7000 m wspinaczkę utrudniają porywy silnego wiatru.
19 sierpnia czteroosobowy zespół w składzie: Szabalin, Marijew,
Tuchwatullin
i Popowicz dotarł do szturmowego obozu VI 8150 m), odkopał namiot
i przetarł
szlak powyżej obozu do poziomej bariery skalnej.
Jednocześnie w górę przesuwały się pozostałe zespoły: Wołodin,
Szamało
i Pienzow, oraz Sokołow, Winogradski i Gorielik doszli
do obozu V (7500 m),
zaś Totmianin, Bołotow i Kirijewski — do obozu IV (7200 m).
Po noclegu spędzonym w „szóstce”, 20 sierpnia o godzinie 06:00,
czwórka Szabalina wyruszyła w górę, jednak po godzinie wspinaczki
była
zmuszona zawrócić do obozu, gdyż nad wierzchołkiem K2 utrzymywała się
soczewkowata czapa chmur, widoczność nie przekraczała 50 m, a porywy
wiatru były bardzo silne. Czwórka postanowiła oczekiwać na poprawę
pogody w obozie VI.
Tak wyglądał K2 z bazy głównej na lodowcu Godwin Austen rankiem
20 sierpnia.
Pozostałe zespoły wyruszyły odpowiednio do obozu VI i V,
z wyjątkiem chorego Szamało, który zawrócił za radą lekarza (jest nim
Winogradski).
Prognoza pogody, dostarczana wyprawie przez znanego pakistańskiego
meteorologa
Mohammada Hanifa, jest dobra i zdaniem kierownika wyprawy Wiktora
Kozłowa,
można kontynuować szturm.
Komunikat Kozłowa nie mówił nic o możliwości rozbudowania
obozu szturmowego — w „szóstce” mogło spotkać się 9 osób!
Sytuacja rozwiązała się wieczorem. Szabalin, Marijew, Tuchwatullin
i Popowicz podeszli na wys. 8400 m i założyli obóz VII. Jednocześnie
Sokołow, Winogradski, Wołodin i Gorelik dotarli do obozu VI, a Totmianin,
Bołotow i Kirijewski — do obozu V. Źle poczuł się Piencow, który rozpoczął
zejście do niższych obozów.
Rankiem 21 sierpnia na wys. 8400 m pogoda była nie najlepsza: chmury
pokrywały wierzchołek i wiał wiatr z prędkością 50 km/godz. Grupa prowadząca
czeka na poprawę pogody w obozie VII. Czwórka z obozu VI początkowo
wyszła w górę, jednak wkrótce zawróciła do namiotu.
Źródło: www.k2-8611.ru
