Z żalem żegnamy Leszka Łąckiego – członka honorowego Klubu Wysokogórskiego Warszawa.
Leszek był prezesem KW w latach 60-tych. Pełnił też różne inne funkcje we władzach KW oraz PZA. Był świetnym taternikiem, alpinistą i himalaistą. Jako inżynier automatyk odnosił spore sukcesy na polu zawodowym. Swoje techniczne zdolności wykorzystywał przy ulepszaniu i modernizacji sprzętu wspinaczkowego. Wraz z wieloma innymi znakomitymi kolegami tworzył treść tego, co dzisiaj nazywamy historią polskiego alpinizmu.
Cześć jego pamięci.
P.S. Uroczystość pogrzebowa odbędzie się w czwartek 3-go listopada w kościele Zesłania Ducha Świętego na ul. Broniewskiego 44 o godz. 12-tej a następnie na Cmentarzu Ewangelicko-Reformowanym przy ul. Żytniej 42.
Leszek Łącki (ur. 1934 w Warszawie), inżynier automatyk, wspinacz (od 1952), narciarz wysokogórski od lat sześćdziesiątych. W Tatrach zimą 1956 autor 2 przejścia zimowego pn. ściany Świstowego Szczytu, drogą WHP 2104. W lecie 1956 r. 13 przejście drogi Łapińskiego Paszuchy na Mnichu z pierwszą kobietą na tej drodze – Bogną Skoczylas. Zimą aktywny zwłaszcza w Morskim Oku, między innymi pokonał drogę Świerza na wsch. ścianie Mięguszowieckiego Szczytu z Wandą Błeszyńską-Łącką, 3pz drogi Korosadowicza na Kazalnicy i inne. Uczestnik legendarnej zimowej wspinaczki na Żabim Niżnim w lutym 1954 (m.in. z Andrzejem Zawadą, który wołał „skokami, panowie, jak w powstaniu”), po której działo się mnóstwo ciekawych i brzemiennych dla środowiska wspinaczkowego rzeczy. Wspinał się w Alpach Austriackich 1956 (Oetztal) i Alpach Delfinatu 1958 (Pelvoux), w górach Bałkanów w okolicy Wracy 1963 (nowa droga) i w Rile 1970. W latach 80. i 90. odbył liczne trekkingi w Himalaje i Karakorum. Starszy instruktor KW a potem PZA, wielokrotnie prowadzący szkolenia w „Betlejemce” (miedzy innymi szkolił Gienka Chrobaka) oraz obozy zimowe i letnie w Tatrach Słowackich. Działacz Klubu Wysokogórskiego, zwłaszcza w trudnym okresie początku lat 60., w okresie 1963-65 prezes KW (całego), przedtem wiceprezes (pracował dla klubu nawet po wiele godzin dziennie). W latach późniejszych kilkakrotnie członek Komisji Rewizyjnej KW i PZA, a także jej przewodniczący. W życiu zawodowym inżynier automatyk kolejnictwa, autor fachowych artykułów i kilku patentów. W latach 70 współautor wyróżnionego Nagrodą Mistrza Techniki „Życia Warszawy” testera pakietów elektronicznych sterowanego komputerowo oraz nagrodzony za wdrożenie do produkcji przemysłowej systemów numerycznego sterowania obrabiarek. Wespół z Markiem Karpińskim (głównym pomysłodawcą) i Jerzym Mierzejewskim, współautor nowatorskich na owe czasy rozwiązań sprzętowych, m. in. w połowie lat pięćdziesiątych „jedynki” (prototyp) oraz wkręcanych igieł lodowych (bez kółka, przedtem były typu wycior z zadziorami z boku).
(źródło: http://kw.warszawa.pl/zmarl-leszek-lacki)
