Tegoroczna wyprawa Sopockiego Klubu Taternictwa Jaskiniowego i Sekcji Grotołazów Wrocław upłynęła w innej niż zazwyczaj aurze.
Pierwsza grupa grotołazów, która dotarła na masyw, zastała bazowe plateau przykryte 1,5-metrową warstwą śniegu. Rozłożenie bazy pochłonęło więc więcej czasu i wysiłku niż w innych latach. Późnowiosenne opady śniegu wpłynęły nie tylko na życie bazowe, ale przede wszystkim na możliwość działania pod ziemią: pomimo zabezpieczenia otworów najważniejszych jaskiń, udało nam się dostać jedynie do 3 (sic!), w tym do tej najistotniejszej – Jaskini Ciekawej. Ta wymuszona kumulacja sił zaowocowała dużymi, jak na ostatnie lata, odkryciami w Interessante Höhle. W ciągu 6 biwaków wyeksplorowano i skartowano ponad 1 km nowych ciągów (co daje łącznie 21408 m zmierzonych korytarzy). Najbardziej perspektywiczny przodek wschodni (lub według nomenklatury krakowskiej: południowo-zachodni) jest zarazem najodleglejszy i najtrudniejszy. Aktualnie, po zjechaniu (pierwszy raz jeszcze w zeszłym roku) Studnią Jednej Nocy, posuwamy się wysokim, aktywnym meandrem z dużym ciekiem wodnym. Odpowiednie ubezpieczenie go pochłania mnóstwo sprzętu i czasu (np. na ostatnie 80 metrów zużyliśmy 25 kotw). Ciągi te prowadzą w kierunku syfonalnych partii poniżej Kaskad Viktorii. Tegoroczne odkrycia potwierdzają, że ta część jaskini zbiera znaczną część wód południowych partii jaskini.
Z biwaku centralnego odbyło się kilka szycht w kierunku dawno nieodwiedzanego Meandra Zachodniego. Niemal na całej jego długości przeprowadziliśmy szczegółową inwentaryzację. Jej celem było zbadanie wszystkich nieznanych bocznych ciągów. Dotarcie do nich w większości przypadków wymagało wspinaczki bądź zjazdów. I tak: udało się wymazać z planu kilka znaków zapytania, dołączyć kilka ciągów bocznych, pogłębić Studnię z Wodospadem, a nawet zainteresować kierownictwo kilkoma, rzekomo słabo rokującymi, problemami.
Oprócz Ciekawej, tegoroczna wyprawa działała w odkrytych jeszcze przez Austriaków jaskiniach Ätschiloch i Eisrutschn. Obie, choć wymagające długiego podejścia z bazy, okazały się wdzięcznym tematem i młodzi adepci alpinizmu jaskiniowego mieli możliwość wykazania się swoimi umiejętnościami. Eisrutschn z małej, zatkanej lodem jaskinki stała się ciekawym połączeniem dwóch, choć rozwiniętych na tych samych szczelinach, to zupełnie odmiennych w swym charakterze obiektów. Ciąg horyzontalny jest z okresu mioceńskiego. Natomiast pionowe, wciąż kształtujące się przez płynącą wodę studnie pochodzą z czasów ostatnich zlodowaceń. Skartowanie wszystkich ciągów dało łącznie 216 m długości i niecałe 100 m głębokości (dokładnie 93,2 m), przy czym nadal otwarte pozostają 2 przodki. Znacznie pogłębiona została także Ätschiloch, która po pokonaniu pierwszej, znanej już wcześniej studni, oferuje mnóstwo ciasnoty i błota. W tym roku udało się w niej pomierzyć 107 m nowych ciągów, reszta ze względu na brak czasu, nie została skartowana. Pogoda i na poły zimowe warunki nie pozwoliły na działalność powierzchniową, ani na kontynuację działań w pozostałych jaskiniach. Muszą one (wraz z naszym apetytem na kolejne spektakularne odkrycia) poczekać do następnego roku.
Dziękujemy wszystkim, którzy przyczynili się do zorganizowania wyprawy: Polskiemu Związkowi Alpinizmu za wsparcie finansowe oraz Landesverein für Höhlenkunde in Salzburg za pomoc organizacyjną. Ponownie mogliśmy liczyć na wsparcie sklepu Rojam i hurtowni Fatra. Dzięki!
W wyprawie wzięli udział sami najlepsi:
Michał Humienik (SW), Karol Makowski (SKTJ), Konrad Potocki (SKTJ), Krzysztof Chojnacki (SW), Anna Drapała (SW), Tomasz Olczak (SKTJ), Jarosław Paszkiewicz (SKTJ), Marek Wierzbowski – kierownik (UKA), Jakub Pysz (KAGB GOPR), Rafał Mateja (SGW), Jakub Nowak (KKTJ), Dariusz Lubomski (SKTJ), Marta Katafiasz (SKTJ), Tomasz Raczyński (SKTJ), Tobiasz Szettel (SKTJ), Dariusz Bartoszewski (SKTJ), Izabela Przybysz (SKTJ), Marek Stawiasz (SKTJ), Małgorzata Czeczott (UKA), Konrad Chojnacki (SW)
