Tegoroczna zima nie rozpieszcza ani zawodników, ani organizatorów zawodów
w narciarstwie wysokogórskim. Podstawowym problemem jest brak śniegu. I to
nawet w krajach alpejskich, nie mówiąc o naszym podwórku.
To właśnie było powodem zmiany trasy XXIII Memoriału Jana Strzeleckiego,
która tym razem miała prowadzić od schroniska na polanie Chochołowskiej
przez dolinę Starorobociańską, aż na szczyt Ornaku w Tatrach Zachodnich.
Formuła zawodów wymaga przygotowania co najmniej dwóch „odcinków
specjalnych” – jeden z nich to podbieg na czas ze startu wspólnego, a drugi to bieg zjazdowy po trasie wyznaczonej bramkami. Dochodzi jeszcze do tego konieczność powrotu przed określoną godziną pod schronisko w Dolinie Chochołowskiej, gdzie była usytuowana meta. I jeszcze odcinek fakultatywny,
za którego przebycie uczestnicy są dodatkowo punktowani.
W sobotę 12 marca zawodnicy wystartowali o 9.30 z zaplanowanego miejsca
startu koło schroniska (1100 m n.p.m.), ale odcinek podbiegu prowadził
w kierunku Grzesia (1653 m n.p.m.). Sam szczyt Grzesia niestety nie był
wystarczająco zaśnieżony, więc trasa biegła tuż poniżej na wschód w stronę
Długiego Upłazu. Dalej Długim Upłazem, po twardym i miejscami zlodzonym
śniegu, ale za to w pięknym słońcu zawodnicy dobiegali do Rakonia (1879 m
n.p.m.), gdzie usytuowana została meta podbiegu.
Pierwsi na tym punkcie pojawili się zawodnicy startujący w ramach Pucharu Polski w Narciarstwie Wysokogórskim. Był to zespół zawodników GOPR
w Szczawnicy: Szymon Zachwieja (dla którego było to już 5 zwycięstwo
w Memoriale Strzeleckiego) oraz Jacek Żebracki. Ich czas to 48 minut 10
sekund. Niecałe 3 minuty później przybiegli Tomasz Brzeski i Jakub Przystaś
z KW Nowy Sącz i SN PTT Zakopane. Co ciekawe, obydwa te zespoły w biegu
zjazdowym osiągnęły ten sam czas: 1’32”. Ze względu na sposób liczenia
punktów w memoriale para Brzeski-Przystaś miała szansę na zwycięstwo, gdyż
w uproszczeniu reguła punktacji mówi, że liczba punktów za najlepszy bieg
zjazdowy jest równoważna liczbie punktów za najlepszy podbieg. Gdyby więc
udało im się pojechać odrobinę szybciej…
Niestety warunki śniegowe nie pozwalały na zbyt wiele i trasa zjazdu
poprowadzona tuż spod szczytu Rakonia, w kierunku dna doliny Wyżniej
Chochołowskiej, kończyła się na wysokości około 1500 m n.p.m. – tam gdzie
kosówka wystawała spod śniegu. Zjazd ten w przypadku zespołu Marcina Cebo
i Krzysztofa Dudka (1’52”) pozwolił im wyprzedzić w generalnej klasyfikacji szybszych na podbiegu o około 5′ Bartłomieja Korzeniowskiego i Mateusza Kuliga.
W kategorii par żeńskich triumfowała Małgorzata Czeczot z Justyną Żyszkowską (UKA W-wa – Tatra Mountain Hard Wear Team, podbieg 1h 05’59”; zjazd 2’06”).
Od lat w memoriale klasyfikowane są również pary mieszane i właśnie
najszybszym spośród nich był zespół Maria Myślińska – Jan Myśliński (z KW
Zakopane, podbieg 1h 10’59”; zjazd 3’01).
XXIII Memoriał Jana Strzeleckiego to oczywiście jedna z edycji Berghaus Cup 2011. Klasyfikowani są w nim wyłącznie amatorzy, niejednokrotnie nie gorsi niż zawodowcy. Świadczy o tym fakt uplasowania się na pierwszych trzech pozycjach „amatorskich” zawodników KS Kandahar. Pierwsi byli Adam Gomola wraz z Jarosławem Prokopem , drudzy Kornel Rakuś i Marek Kilarski, a trzecią pozycję zajęli Marcin Piętka z Piotrem Mędoniem.
Pierwszy zespół Kandaharu był jedynie o 3 minuty i 10 sekund gorszy na
podbiegu niż poprzedzający go zespół klasyfikowany w Pucharze Polski
w Narciarstwie Wysokogórskim!
Kolejna ciekawa sprawa to rodzinne zwycięstwa w kategorii par mieszanych
i żeńskich. Wspomniana już wcześniej para Myślińska – Myśliński zwyciężyła
w kategorii par mieszanych, natomiast Zofia Chruściel wraz z córką Aleksandrą w parach żeńskich.
Poza zespołami z KS Kandahar drugą najliczniejszą grupę stanowiły zespoły z Klubu Wysokogórskiego Warszawa, którego zespół: Ewa Czuchry i Paulina Lis zajął drugie miejsce pośród zespołów kobiecych PPA.
Podczas wieczornej uroczystości zostali nagrodzeni zwycięzcy poszczególnych
kategorii. A dzięki uprzejmości i hojności sponsorów: Berghausa, Salewy
(Dynafit) oraz Larixa (Meindl, Odlo, Uvex, Viking) – zarówno czołówka jak
i pozostali mogli się cieszyć z nagród za zdobyte pozycje, jak również z nagród pocieszenia rozlosowanych pośród uczestników.
Podsumowując, można powiedzieć, że 31 par zawodników oraz jeden „solista”, który nie będąc klasyfikowany przebiegł trasę dla własnej przyjemności, to dobra prognoza na przyszłość dla narciarstwa wysokogórskiego.
Dominik Malec
