Miejsce:
Masyw zachodni (El Cornión) Picos de Europa (Góry Kantabryjskie) w północnej Hiszpanii.
Termin:
31.07-29.08.2019 r.
Organizator:
SCW (Speleoclub Wrocław)
Uczestnicy:
1. Arkadiusz Brzoza – WKTJ (Wielkopolski Klub Taternictwa Jaskiniowego),
2. Marcin Buchla – SCW (Speleoclub Wrocław),
3. Marcin Buczkowski – SCW,
4. Ida Chojnacka – SCW,
5. Zbigniew Grzela – SCW,
6. Jarocka-Lewandowska Renata – WKGiJ (Wałbrzyski Klub Górski i Jaskiniowy),
7. Marek Jędrzejczak – SCW,
8. Mateusz Jurek – AKG (Akademicki Klub Grotołazów AGH w Krakowie),
9. Anna Kalińska – SW (Speleoklub Warszawski),
10. Marcin Krajewski – SCW,
11. Bartłomiej Kurdziel – AKG,
12. Sebastian Lewandowski – WKGiJ,
13. Grzegorz Lubelczyk – SCW,
14. Agnieszka Majewska – SCW,
15. Paweł Michalski – SCW,
16. Rafał Stańczuk – WKTJ,
17. Jacek Styś – SCW,
18. Marta Walczewska – SKTJ (Sopocki Klub Taternictwa Jaskiniowego),
19. Małgorzata Wojtaczka – SCW.
Działalność tegorocznej wyprawy w masywie zachodnim Picos de Europa koncentrowała się na systemach: Sistema del Ḥou de la Canal Parda – Canalón de los Desvíos – A-30/A-14/A-25/A-1/B-12/B-42/B-39/F-44/D-9/F-18/F-17/F-15 (-903) i Sistema Cemba Vieya – PE001/SCP111/CEM/CEV181/G-13 (+3, -954), głównie w kontekście:
Cel 1.
Ich połączenia.
Cel 2.
Pogłębienia (jako niżej położonego) Sistema del Ḥou de la Canal Parda – Canalón de los Desvíos oraz
Cel 3.
Uzyskania przewyższenia (jako wyżej położonego) w Sistema Cemba Vieya.
Pierwsze dwa cele realizowano w oparciu o działalność w Sistema del Ḥou de la Canal Parda – Canalón de los Desvíos w rejonie “Rio do A” czyli tzw. “Rzeki”, wchodząc do niego przez jeden z niżej położonych otworów F-17.
Połączenia poszukiwano (licząc od najdalej wysuniętych części systemu) w górnej części “Meandra nad mielizną”, nad “I kaskadą” oraz w partiach za “Trawersem za Przebieralnią”.
W “Mendrze nad mielizną” działano głównie z wykorzystaniem hakówki w oparciu o biwak nad “Czarnym Stawem”. Niestety kilka wspinaczkowych szycht nie przyniosło rozstrzygnięcia (przynajmniej w tym miejscu) i z kontynuowania prac w tym rejonie na razie zrezygnowano (głównie ze względu na konieczne spore nakłady).
Z kolei w partiach za “Przebieralnią” działano głównie z powierzchni oraz w oparciu o przeniesiony w końcowej części wyprawy tymczasowy biwak na dnie “Studni NRC”. Tutaj również działalność sprowadzała się do wspinania metodą sztucznych ułatwień. Pierwsza próba, pomimo osiągnięcia znacznego przewyższenia ok. 70 m, została zaniechana na rzecz wypatrzonego w przeciwległej ścianie, położonego ok. 20 m nad dnem “Studni NRC”, okna “Końskie Oko”. Tutaj, po odkryciu krótkiego meandra kończącego się 20 metrowym zjazdem do “Podwójnej Sali” (rewelacyjne miejsce na biwak) oraz po kolejnym 20 metrowym zjeździe, połączono się ze znanymi partiami “Rio do A” w rejonie połączenia z jaskinią F-44. W tym miejscu górne piętro meandrującej “Rio do A”, stare, obszerne i suche, zostało przerwane ciągiem pionowych studni. Kontynuacją tych działań może się okazać wspięcie się po drugiej stronie ok. 15 m do F-44 i kontynowanie działalności na tym kierunku. Niestety na tą operację nie starczyło już na wyprawie czasu. Nowo wyeksplorowany odcinek górnego piętra, kosztem zjazdu do “Studni NRC” (20 m), podejścia do “Końskiego Oka” (15 m), zjazdu do “Sali podwójnej” (20 m) i ostatniego zjazdu do “Rio do A” (20 m), omija w dolnej części: zjazd z “Trawersu za Przebieralnią” (40 m), “Wodociąg” (w czasie przyboru eliminuje to brodzenie w wysokiej wodzie płynącej w kanale o małym przekroju), “Przełaz Geriatryków” (w czasie przyboru raczej nie do przejścia), dwa odcinki pokonywane pontonami oraz trawers linowy nad wodą (20 m). Dzięki temu można zmniejszyć ilość pontonów w “Rio do A” o 2 szt. oraz zmniejszyć ilość odcinków wodnych, co po kilku spektakularnych „skąpaniach”, daje większe gwarancje przejścia jaskini na sucho.
Z kolei nad “I kaskadą” działano w końcowej części wyprawy w oparciu o przeniesiony tymczasowy biwak na dnie “Studni NRC”. Na razie potwierdzono spore możliwości w różnych kierunkach i inną drogą połączono się z jaskinią B-12. Na pewno jest to obszar godny uwagi na przyszłość.
Próbę pogłębienia Sistema del Ḥou de la Canal Parda – Canalón de los Desvíos podjęto w oparciu o biwak nad “Czarnym Stawem” w syfonie “Morskie Oko”. W tym celu wykorzystano ROV’a (miniaturowy bezzałogowy statek podwodny). Niestety ROV, który był przystosowany do nurkowania do głębokości 100 m, doznał awarii. Prawdopodobnie doszło do rozszczelnienia pojemników z bateriami i nastąpiła utrata zasilania. Ostatni odczyt głębokości to 62 m. Tym samym znana deniwelacja Sistema del Ḥou de la Canal Parda – Canalón de los Desvíos wzrosła do 956m, co odpowiada poziomowi 1.264 m n.p.m.
Próby uzyskania przewyższenia w Sistema Cemba Vieya podejmowano bezpośrednio z bazy, regularnie wychodząc na akcje w otworze PE003 położonym w północno – zachodniej ścianie Torre Santa María, ponad 70 m powyżej najwyższego otworu systemu czyli PE001. Działalność w tej niewielkiej jaskini polega na udrożnianiu zagruzowanego przejścia do prowadzącego w dół meandra, położonego na dnie kilkumetrowej studzienki. Pomimo sporych nakładów pracy na razie celu nie udało się osiągnąć.
Wszystkie trzy powyższe cele będą realizowane w roku przyszłym tym bardziej, że:
Cel 1.
Połączenie Sistema del Ḥou de la Canal Parda – Canalón de los Desvíos z Sistema Cemba Vieya zwiększyłoby deniwelację całości do +3, -1.033 a powstały system “zawłaszczyłby” znaczną część eksplorowanego rejonu.
Cel 3.
Przyłączenie PE003 do Sistema Cemba Vieya zwiększyłoby jego deniwelację do 1.030 m.
Cel 1 i 3.
Realizacja obu celów zwiększyłaby deniwelację tak powstałego systemu do 1.107 m i byłoby to, według obecnie posiadanej wiedzy, najlepszym możliwym do osiągnięcia wynikiem, chyba że:
Cel 2.
Kontynuowano by nurkowanie w “Morskim Oku” (prace koncepcyjne trwają).
