Siódma wyprawa STJ KW-Kraków do Norwegii wyruszyła 31 lipca z Krakowa.
Podróż samolotem pozwoliła nam na szybkie dotarcie na miejsce
i założenie bazy w masywie Burfjellet już 1 sierpnia.
Przez pierwszy tydzień trwania naszej wyprawy obozowaliśmy razem
z około 50 grotołazami z Norwegii, Szwecji oraz Włoch i Anglii
przybyłych na coroczne spotkanie eksploracyjno-szkoleniowe.
Celem eksploracyjnym spotkania była inwentaryzacja trzech
największych jaskiń masywu, w których działaliśmy podczas zeszłorocznej
wyprawy: Edvardheimgrotta, Brattligrotta oraz Storligrotta.
Ze względu na swoje położenie i rozwinięcie w masywie
przypuszcza się że tworzą one jeden system.
W trakcie obozu przeprowadzono szkolenie z ratownictwa
jaskiniowego wraz z pozorowaną akcją ratunkową w jaskini Storligrotta.
Godna pochwały jest doskonała organizacja i przygotowanie obozu,
a także wzajemne poszanowanie skandynawskich kolegów.
|
|
Uczestnicy zostali podzieleni na zespoły robocze, całość była
podporządkowana codziennym spotkaniom sprawozdawczym z własnych
dokonań i obserwacji. Norwedzy oddali nam pierwszeństwo w kontynuacji
eksploracji Edvardheimgrotta i Brattligrotta, reszta obozowiczów
skupiła się na precyzyjnych pomiarach Storligrotty oraz penetracji
pobliskich jaskiń.
Zaczęliśmy od zejścia do Edvardheimgrotta, sprawdzenia warunków
panujących w jaskini i zaporęczowania jej do końca — czyli
do ostatniego założonego przez nas punktu w Polskefossen (Polski
Wodospad) — odkrytym podczas zeszłorocznej wyprawy. Wodospad mierzący
70 m długości, został uznany przez Norwegów jako największy podziemny
wodospad Skandynawii. Ku naszemu zdumieniu w jaskini było dużo mniej
wody, a zjazd w zimnym wodospadzie był znacznie łatwiejszy niż rok
temu. Podczas drugiego wejścia do jaskini zjechano do dna studni —
potężnego zawaliska, za którym odsłoniła się kolejna 30 m studnia.
Zjazd na dno tej studni, nazwanej „fałszywą osiemnastką” okazał się
jednocześnie zjazdem do Brattligrotta — drugiej jaskini, konkretnie
do jej „Drugiego Kanion”.
Po znalezieniu połączenia postanowiliśmy zrobić trawers obu jaskiń.
W tym celu zaporęczowaliśmy także Brattligrotta do „Drugiego Kanionu”
osadzając „long lify”. Podczas trawersu jaskiń wykonano brakujące pomiary.
W kolejnych akcjach sprawdzono raz jeszcze studnię z wodospadem, jak
się okazało znaleźliśmy suche ciągi będące obejściem zjazdu
w wodospadzie — pomniejsze studnie zaczynają się od „Półki
Johanessa” i schodzą do „Pierwszego Kanionu” w Brattligrotta,
dając tym samym drugie połączenie obu jaskiń. W zawalisku — „Dnie
Wodospadu” znaleźliśmy korytarz którym ucieka woda,
który to zaprowadził nas do kolejnej studni, w niej niestety znika
większość
lejącej się wody. Najprawdopodobniej jest to droga do trzeciego
połączenia które wypadnie na końcu „Drugiego Kanionu” — tę część
jaskini nazywamy „Bardzo Mokrym Ciągiem”.
Jaskinie charakteryzuje ciekawa budowa i system korytarzy. Idea
połączenia jaskiń stała się realna w momencie przekopania się przez
ciasnoty w Brattligrotta (wyprawa STJ 2006) oraz przejście zacisku
(Swedish Squeece) w Edvardheimgrotta (wyprawa STJ 2007).
Strefa gdzie obie jaskinie się łączą mają charakter potężnej szczeliny.
Głębokość systemu wynosi -218 m, a najniżej położone znane partie
znajdują się już poniżej otworu jaskini Storligrotta.
Długość systemu nie jest jeszcze dokładnie znana, przypuszcza się,
że ma przynajmniej około 4 km; jest jeszcze wiele partii do skartowania.
Cel wyprawy został zrealizowany — znaleźliśmy połączenie jaskiń
Edvardheimgrotta i Brattligrotta, dzięki czemu system ten stał się jednym
z większych w Skandynawii. Jaskinia Storligrotta została spenetrowana
i pomierzona, jej długość wynosi 2237 m, głębokość -97 m. Namierzono
miejsca w których niezbędna jest dalsza eksploracja (kopanie…), aby
spróbować dotrzeć do połączenia z nowym systemem Brattligrotta —
Edvardheimgrotta.
Serdecznie dziękujemy firmie UNIMARK z Wadowic za wsparcie
sprzętowe.
Dziękujemy KTJ PZA za wsparcie finansowe wyprawy.
Karolina Filipczak
www.stj.krakow.pl
